Brontëgrrls in Baarrn

Ik dacht al toen ik de poster zag - hmm, zo oud zijn de Brontë girlies nooit geworden, maar goed, goede acteurs kennen geen leeftijd grens natuurlijk dus laten we toch gaan kijken. Toen ik een stuk Kate Bush hoorde (ja, die!) bij de intro vreesde ik het ergste, maar goed, soms kan er een fout stukje muziek zitten in een anders perfecte optreden dus ik rende niet gelijk gillend de zaal uit. En het begon ook - interessant. Een hoop zwarte stof lag op de grond met hier en daar een hand of een voet die eruit stak en een beetje bewoog. Dat werd na een tijdje Charlotte. Die net dood was. En (dus?) haar al eerder dood gegane broer en zussen tegenkwam. So far so good. Dan was er even een aantal erg wankele momenten toen ik dacht: 'Ach nee hé? Het wordt niet zo'n typisch Nederlands stuk met houten spelers en tenenkromend dialoog?' Maar nee, niets hiervan, het was alleen bij mij even de schrik van Nederlands horen uit monden waarvan ik Engels verwachtte - dit waren toch de Brontës? Ik wende er maar snel aan en (gelukkig!) konden ze echt wel acteren. Zelfs toen Emily omviel met tafel en al (ze stond erop op dat moment) viel het niet meteen op dat dit circus trukje eigenlijk niet bij het stuk hoorde. Er was een ongemakkelijk moment van twijfel toen ze erg lang op de grond bleef zitten en een van haar zussen de toneel op kwam om haar overeind te helpen. Toen stond Trudy de Jong op, hinkelde naar de omgevallen tafel en met een snelle 'We gaan gewoon door dames en heren' deed dat ook maar. Eigenlijk (bedenk ik me nu) had ze op dat moment even een applausje moeten krijgen maar het ging zO snel dat er daar eigenlijk geen tijd voor was. Ik heb ervan genoten. Branwell en Emily waren de sterren, en zo hoort het ook. Anne en Charlotte speelden overtuigend mee. Het stuk eindigde waar het begon. Met dat hoopje kleren op de grond.