Dag Ingrid

Dag Ingrid. We zullen je missen op de Harley treffens. Gelukkig zal je prachtige dochter, Veerle, de familie traditie voortdragen.

Brontëgrrls in Baarrn

Ik dacht al toen ik de poster zag - hmm, zo oud zijn de Brontë girlies nooit geworden, maar goed, goede acteurs kennen geen leeftijd grens natuurlijk dus laten we toch gaan kijken. Toen ik een stuk Kate Bush hoorde (ja, die!) bij de intro vreesde ik het ergste, maar goed, soms kan er een fout stukje muziek zitten in een anders perfecte optreden dus ik rende niet gelijk gillend de zaal uit. En het begon ook - interessant. Een hoop zwarte stof lag op de grond met hier en daar een hand of een voet die eruit stak en een beetje bewoog. Dat werd na een tijdje Charlotte. Die net dood was. En (dus?) haar al eerder dood gegane broer en zussen tegenkwam. So far so good. Dan was er even een aantal erg wankele momenten toen ik dacht: 'Ach nee hé? Het wordt niet zo'n typisch Nederlands stuk met houten spelers en tenenkromend dialoog?' Maar nee, niets hiervan, het was alleen bij mij even de schrik van Nederlands horen uit monden waarvan ik Engels verwachtte - dit waren toch de Brontës? Ik wende er maar snel aan en (gelukkig!) konden ze echt wel acteren. Zelfs toen Emily omviel met tafel en al (ze stond erop op dat moment) viel het niet meteen op dat dit circus trukje eigenlijk niet bij het stuk hoorde. Er was een ongemakkelijk moment van twijfel toen ze erg lang op de grond bleef zitten en een van haar zussen de toneel op kwam om haar overeind te helpen. Toen stond Trudy de Jong op, hinkelde naar de omgevallen tafel en met een snelle 'We gaan gewoon door dames en heren' deed dat ook maar. Eigenlijk (bedenk ik me nu) had ze op dat moment even een applausje moeten krijgen maar het ging zO snel dat er daar eigenlijk geen tijd voor was. Ik heb ervan genoten. Branwell en Emily waren de sterren, en zo hoort het ook. Anne en Charlotte speelden overtuigend mee. Het stuk eindigde waar het begon. Met dat hoopje kleren op de grond.

Neep Heid

None of your sappy American pumpkin nonsense, when I was wee such exotic vegetables had not yet reached Scotland (I don't think I even actually saw a mushroom till I was about 8...) and we made our Halloween lantarns from turnips. Takes a lot more determination I can tell you. It's a wonder I've still got all my fingers. The knife was new and straight when I started the carving process.
Tomorrow night I'm holding a Halloween screening of The Wicker Man so I felt the possible sacrifice of my fingers was appropriate.
Also made some soup from the inside (+ some other stuff). There always comes a moment with the hand mixer thingy that I get over confident and a splattering occurs. Still, this wasn't as spectacular as the last time I made borscht.

Let sleeping dogs lie...

Tried to take photos of Sil when she was sleeping but she's so alert to any movement that she always had her eyes open before I could manage it.
She's made me think seriously about not ruling out a bitch as the next full-time dog. I've always preferred male dogs to females as they tend to have more get-up-and-go about them in my experience. But this one was a perfect running companion.

Hummer

Dropped in to pay a visit to a recently acquired 2-year-old English Bulldog this morning. There are of course people who think such animals ugly. They are, of course, wrong.

Lodgerdog Sil

Mother is a Friese Stabij, father unknown but very likely a Groenendaeler I'd describe her as a smallish, black, hairy Alsation with a tail like a fox with its paw in the socket.
(Last pic added at the end of the day after our trip to the beach.)

Read the book then buy the shoes...

More here tomorrow after a beach test run.

Read-Or-I'll-Shoot!

Very occasionally I read something that I get hysterically enthusiastic about. This is such a book.

And this is a t-shirt I'm in the process of making to promote it when I do the half marathon in Amsterdam later this month. The book is also very much a must-read for non-runners too. I think. It's difficult to judge when not a non-runner (huh?) but it has so much more in it than just enthusiasm for running distances. I may translate the bit I wrote for the boekgrrls and put it up on my reading blog in English later... (it's there in Dutch at the moment for anyone who's interested).

Afternoon at After Life

Jonna recently won 2 tickets for this opera but wasn't able to go, so Hanneke and I went instead.
Here you can read about the film which inspired this opera.
We really enjoyed it, clever use of video and set and we had great seats right in the middle of row 4 with no-one directly in front of us. Afterwards went for coffee in the cafe nextdoor, along with Rianne who'd met us outside after coming from a Japanese film and a man who'd also been to the performance and came to Hanneke's rescue when her cigarrette papers had run out. It was a fine afternoon in a sunny autumn Amsterdam.

Cat napping

This didn't work...
Ach this one knows I have a soft spot for her because I think of her as a re-incarnation of Max the WonderWeimer because of her Max-like colour. Bold as brass lying enjoying a patch of sun in one of my wicker chairs.

Let the cold times begin...

My current favourite big chunky autumn jumper.