Veronica is er niet meer.

Het is misschien een beetje vreemd om een begrafenis op een site voor 'uitjes' tegen te komen, maar ach, dat zijn uitjes die we allemaal, al is het maar één keer in onze leven (of eigenlik daarna dan als het bij één keer blijft...) naartoe moeten soms. Nou ja, moeten is een grote woord. Ik 'moest' niets vandaag. Maar ik wilde er wel naartoe. Ik heb Veronica 2 keer ontmoet via de boekgrrls. Een keer tijdens een literaire rondleiding/wandeling in Utrecht en een keer bij een Halloween boekenruilgebeuren. Ik weet nog dat Miriam haar had opgehaald om naar Doorn te komen in haar hele chique sportsautootje en dat Veronica zei dat ze de koningin van de weg voelde daarin.

De begrafenis vandaag was indrukwekkend. Toen we de aula binnenkwamen was de glazen achtermuur met uitzicht op veel mooi groen helemaal open. Ineens klonken de lage tonen van een baritoon saxofoon en daar kwam de speler uit een zijpad, gevolgd door een rieten kist, met daaromheen de familie/vrienden van Veronica, inclusief een klein meisje met een prachtig princessejurkje aan. De kist werd geplaatst tussen de kaarsen en de bloemen en de ceremonie begon.

Een gedicht van Toon Tellegen (Leef?) werd voorgelezen. Daarna een stukje van haar dochter Eva die o.a. zei dat het eerst gedachte dat ze had toen haar moeder overleed was 'Ik moet mama bellen want er is iets ernstigs gebeurd.' Andere mensen vertelden ook over de Veronica die zij gekend hadden. 2 vrouwen zongen iets van Schubert met een begeleider op piano. Ted van Lieshout vertelde dat hij Veronica voor het eerst had ontmoet bij een uitgevers feestje kort nadat hij zijn eerst boek had uitgegeven. Zij vroeg wie hij was en wat hij had geschreven. Hij zei: 'Een jeugdroman'. Veronica zei: 'Wij noemen ze hier kinderboeken.' Er was iets van country achtig muziek. Iemand van Querido vertelde ook wat over de relatie over de jaren tussen Veronica en haar uitgever. En als afsluiter Bruce Springsteen's 'The River'.

Zes jonge mannen (erg jong vond ik ze, of word ik gewoon oud??) in donkere pakken en zwarte handschoenen droegen de kist naar zijn laatste rustplaats, gevolgd door alle mensen uit de volle zaal. Iedereen strooide wat bloemen blaadjes over de kist met een laatste groet. Er was hierna een informele bijeenkomst in de koffiekamer maar ik denk dat de familie genoeg te doen heeft op zo'n dag zonder al te veel onbekenden de handen te hoeven schudden dus heb ik dit gedeelte overgeslagen en ben naar huis gegaan. Het was mooi zo.